Drukuj

Metoda replik

Metoda replik daje możność obiektywnego i przestrzennego pomiaru uszkodzeń powierzchni zęba, a także zmian grubości zęba na skutek jego zużycia. Do niedawna stosowano różne materiały do otrzymywania repliki negatywowej lub pozytywowej zęba. Stosowano m.in. gips, siarkę, plastelinę, łatwo topliwe stopy metali. Obecnie stosuje się niemal wyłącznie różne odmiany syntetycznego kauczuku, które przez odpowiedni dobór dają się dostosować do różnych warunków. Materiał do wykonywania replik negatywowych składa się z dwóch składników: zasadniczego tworzywa i utwardzacza dodawanego tuż przed wlaniem materiału do formy. Materiały stosowane na repliki dają się podzielić na trzy grupy:
1) materiały rzadkopłynne o konsystencji syropu,
2) materiały gęstopłynne o konsystencji rzadkich kitów,
3) materiały stałe o konsystencji gęstych kitów.

W przypadku materiałów płynnych dodawanie i mieszanie utwardzacza w ilości od 0,5 do 5% odbywa się ręcznie, natomiast w przypadku materiałów stałych konieczne jest maszynowe wymieszanie utwardzacza z zasadniczym tworzywem. W przypadku braku odpowiedniego mieszalnika postępuje się następująco. Na ząb nakłada się odpowiednią warstwę masy zasadniczego materiału i przyciska ją do zęba za pomocą paska tkaniny, na którą następnie za pomocą pędzla nakłada się utwardzacz. Utwardzacz, dyfundując przez tkaninę do tworzywa, powoduje zastyganie całej masy. W tym przypadku czas pobierania repliki znacznie się wydłuża, przy czym mogą wystąpić drobne odkształcenia skurczowe.

W przypadku stosowania materiałów płynnych konieczne jest przygotowanie odpowiedniej formy umożliwiające wykonanie odlewu. Gdy chodzi tylko o replikę powierzchni zęba, to wystarczy forma. Formę wykonuje się zwykle z blachy i uszczelnia za pomocą plasteliny lub podobnego tworzywa. W przypadku, gdy replika ma objąć całą długość zęba, forma musi wystawać poza koło i musi być też odpowiednio uszczelniona. Przedstawiono sposób budowy formy dla zębów prostych. Składa się ona tylko z dwóch końcowych zamknięć, uszczelnionych za pomocą plasteliny oraz drucianego szkieletu usztywniającego odlew. W przypadku zębów śrubowych nie można zastosować jednej formy na całą długość zęba, konieczne jest więc dokonywanie odlewów odcinkami lub stosowanie materiałów stałych, nakładanych na powierzchnie robocze z dociskiem.

Zęby, na których wykonuje się repliki, muszą być bardzo starannie oczyszczone za pomocą odpowiednich rozpuszczalników. Po dokładnym oczyszczeniu, po zębie rozprowadza się bardzo cienką warstwę oleju parafinowego lub wrzecionowego, którego nadmiar należy usunąć, aby nie mieszał się z tworzywem formy. Cieniutka warstwa oleju ułatwia odchodzenie formy od zęba.

Przygotowane tuż przed zalaniem tworzywo rozprowadza się najpierw za pomocą pędzla po całej badanej powierzchni przez co usuwa się pęcherzyki powietrza z warstwy materiału na zębie. W ten sposób uzyskuje się dobre odwzorowanie drobnych rys i pęknięć powierzchni zęba. Następnie, po lekkim związaniu materiału, do formy wlewa się drugą część przygotowanego tworzywa, aż do wypełnienia formy. Po całkowitym zastygnięciu tworzywa usuwa się formę przez nagniatanie, co powoduje drobne przemieszczenia formy ułatwiające odstanie od zęba.

Przy pewnej wprawie wystarczy porównywać między sobą kolejne repliki negatywowe. Jeżeli zajdzie potrzeba, to w warunkach laboratoryjnych można wykonać pozytyw. W tym celu oczyszcza się negatyw z pyłu strumieniem wody, suszy i lekko pociąga olejem parafinowym. Nie należy stosować do oczyszczania rozpuszczalników. Do przygotowanej formy wprowadza się najpierw za pomocą pędzelka niewielkie ilości materiału pozytywowego, wypełniając przede wszystkim rysy i usuwając pęcherzyki powietrza. Następnie wlewa się resztę materiału, aż do wypełnieni^ formy. Materiał pozostawia się w formie, aż do zupełnego zastygnięcia.


WebSystem tel. 048 383.01.44 polecamy produkty: falowniki, motoreduktory i softstarty