Drukuj

Metoda fotograficzna

Metoda fotograficzna jest najłatwiejsza do stosowania. Do fotografowania powierzchni zębów nadają się najlepiej aparaty lustrzane, umożliwiające łatwą kontrolę ostrości, co jest szczególnie konieczne ze względu na małą odległość fotografowania, a stąd i małą głębię ostrości. Aparaty lustrzane wolne są od paralaksy, co ułatwia dokładne ujęcie interesującego fragmentu. W celu odtworzenia wielkości fotografowanego uszkodzenia, a także w celu wykrycia ewentualnych skrótów perspektywicznych, konieczne jest umieszczenie w polu fotografowanym linijki z podziałką milimetrową lub podobnego przedmiotu umożliwiającego ocenę skali pomniejszenia. W tym samym polu dobrze jest umieścić kartkę z oznaczeniem numeru zęba lub numeru fotografii dla bezbłędnego zidentyfikowania fotografowanego przedmiotu. Na oddzielnym szkicu trzeba oznaczyć numery fotografowanych miejsc i kierunek fotografowania.

Ze względu na małą głębię ostrości konieczne jest stosowanie dużej przesłony, tj. małej jasności obiektywu. To z kolei pociąga za sobą konieczność stosowania silnych źródeł światła lub bardzo długiej ekspozycji ze statywu, nie zawsze dającego się wygodnie ustawić. Najkorzystniejsze jest zastosowanie silnej lampy oświetleniowej, umożliwiającej skontrolowanie ostrości obrazu i rozmieszczenia ewentualnych refleksów obniżających jakość uzyskanego dokumentu. Posługiwanie się filtrem polaryzacyjnym nie przynosi tutaj efektów, ponieważ światło odbite od powierzchni metalowych nie jest spolaryzowane i nie daje się osłabić za pomocą filtra polaryzacyjnego. Przy pewnej wprawie można posługiwać się też lampami błyskowymi, zapewniającymi bardzo krótki czas naświetlania, co wyklucza nieostrość spowodowaną drganiem ręki. Jednakże wobec niemożności kontroli rozmieszczenia refleksów, trzeba się liczyć z koniecznością kilku ujęć fotograficznych.


WebSystem tel. 048 383.01.44 polecamy produkty: falowniki, motoreduktory i softstarty