Jak wynikało z poprzednio przeprowadzonych rozważań w większości przypadków można było oprzeć wstępną diagnozę o znajomość ogólnego poziomu drgań lub poziomu wybranych pasm częstotliwości. Skomplikowane metody badań tylko w nieznacznym stopniu pogłębiały analizę, natomiast wybitnie zwiększały nakład pracy i wymagania co do aparatury badawczej. Z tych względów w praktyce przemysłowej stosuje się zwykle pewne podstawowe zestawy aparatury dobrane do prostych metod diagnozowania wstępnego. Celem tych badań jest stwierdzenie wystąpienia zmiany sygnału akustycznego, a nie jego przyczyny. W razie stwierdzenia poważnych zmian sygnału dokonuje się dokładniejszych badań metodami wibroakustycznymi lub innymi metodami bezpośrednimi.

Dla skupienia uwagi podany będzie jeden konkretny sposób przemysłowej kontroli wibroakustycznej przekładni zębatej.

Przedmiotem analizy jest poziom przyspieszenia drgań obudowy przekładni lub rzadziej poziom ciśnienia akustycznego. Na podstawie wstępnych badań ustala się pasma, w których badany będzie poziom. Są to zwykle pasma odpowiadające częstotliwości zazębienia na poszczególnych stopniach. Ich szerokość zależy od obrazu widma amplitudowo-częstotli-wościowego. W przekładniach wielostopniowych występuje często bliskie sąsiedztwo wyższych harmonicznych stopni wolnobieżnych i pierwszej lub drugiej harmonicznej stopnia szybkobieżnego.

Przedstawiono widmo amplitudowo-częstotliwościowe, w którym dość wyraźnie zauważyć można trzy zakresy częstotliwości. Występują w nich sygnały o dużej mocy. W tych miejscach instaluje się filtry, najczęściej o szerokości tercji. Badanie przekładni polega więc nie na obserwacji całego widma amplitudowo-częstotliwościowego, lecz tylko na ocenie jego poziomu w wybranych miejscach. Na podstawie badań wstępnych, opartych na prawidłowo wykonanych przekładniach, ustala się dopuszczalne poziomy w poszczególnych pasmach.

W przypadku kontroli jakości produkcji, poziomy te ustala się na podstawie pomiarów wybranej partii przekładni, natomiast w przypadku kontroli stopnia zużycia się przekładni pierwotny poziom wyznaczony po okresie dotarcia stanowi bazę porównawczą dla określonej przekładni.

Oczywiście w każdym paśmie dopuszcza siej pewne odstępstwa od najniższego poziomu, kwalifikując przekładnie jako bardzo dobre, dobre, dostateczne czy też nadające się do odrzucenia lub zatrzymania w celach kontrolnych. Ustalenie tych poziomów, a szczególnie ich różnic, wymaga przebadania wielkiej liczby przekładni i statystycznego opracowania wyników. W przypadku kontroli stopnia zużycia się jednostkowej przekładni takie statystyczne opracowanie nie jest możliwe i wtedy konieczne jest ustalenie różnic poziomów na drodze teoretycznej analizy i wykorzystania danych eksperymentalnych z innych podobnych jednostek.