Koła zębate lub ich segmenty ustawia się najczęściej parami, aby zwiększyć wydajność stanowiska, a także ułatwić zapewnienie symetrii obciążenia pulsatora. Przyrząd mocujący koła lub segmenty powinien zapewnić swobodę ruchu tylko w kierunku działania siły, ustalić natomiast odległość osi. Zęby wspierają się na dolnym kowadełku w okolicy stopy zęba, co wymaga odpowiedniego ukształtowania zakończenia kowadełka. Górne kowadełko powinno dotykać zęba na samym wierzchołku. Po zakończeniu badań koła sprawdza się jeszcze raz ślad przylegania i ewentualnie wprowadza do obliczeń poprawkę promienia działania siły normalnej.

Przy takim umocowaniu koła wspólna normalna do pracujących zarysów jest styczna do koła zasadniczego i jednocześnie równoległa do osi pulsatora. Liczbę zębów objętych kowadełkami w przypadku zębów nie-korygowanych dobiera się za pomocą. Natomiast w przypadku zębów korygowanych dodaje się do wartości odczytanej z tablicy i dopiero tak otrzymaną wartość mnoży się przez moduł zęba.

W przypadku zębów silnie korygowanych zachodzi potrzeba zwiększenia liczby zębów o 1, a tym samym zwiększenia odległości między kowadełkami o podziałkę zasadniczą.

Za pomocą zwykłej suwmiarki można ocenić ostatecznie wymaganą liczbę zębów, obserwując miejsce styku suwmiarki z poszczególnymi zębami.

Po wyłamaniu zęba obraca się koło o tyle, aby nie obciążać zęba bezpośrednio sąsiadującego z zębem wyłamanym, ani też nie używać do dalszych badań zęba, który służył jako podpora. Przy badaniu jednoczesnym dwóch kół trzeba skrupulatnie notować liczbę cykli każdego koła, ponieważ wyłamanie nie wystąpi jednocześnie.